CUT =HE IS MY= CHAPTER FOUR

CUT

=HE IS MY=

CHAPTER FOUR

*

*

*

*

*

*

*

ร่างสูงค่อยๆเดินหน้าไปที่ห้องนอน ประคับประคองจนร่างทั้งคู่ล้มลงเตียงขนาดคิงไซส์ริมฝีปากของเซฮุนกับลู่หานหลุดจากกัน แต่มันก็แค่ไม่กี่วินาที ก่อนที่เซฮุนจะก้มลงไประเลียดระไมอีกรอบ ลู่หานเองก็ไม่ได้ต่อต้าน ทั้งๆที่วูบแรกที่ผุดขึ้นมาคือความเลวร้ายที่เซฮุนเคยทำ

“ไม่ต้องกลัว....ฉันจะไม่ทำร้ายนาย สาบาน” เซฮุนพูดแค่นั้นก่อนที่ลู่หานจะเผยยิ้มออกมา แขนเล็กค่อยๆยกขึ้นเกี่ยวกับคอแกร่ง ในเมื่อเราทั้งคู่ก็ห่างหายจากเรื่องบนเตียงมานานแล้ว เรื่องอารมณ์อย่าถามถึงว่ามันจะติดเร็วแค่ไหน

ในขณะที่เซฮุนพร่ำจูบคนใต้อาณัติ มือเรียวหนาก็ไม่ลืมที่จะปลดกระดุมของคนตัวเล็กทีละเม็ดๆ มืออีกข้างที่ยันพื้นเตียงไว้ก็ยกขึ้นมาเกลี่ยผมปอยด้านหน้าของลู่หาน ริมฝีปากเปลี่ยนมาจูบซับตั้งแต่หน้าผากมน เปลือกตาทั้งสองข้าง จมูกเชิดรั้น คางมนสวยได้รูป สุดท้ายก็จบลงที่ริมฝีปากนุ่มนิมที่เขาชอบรังแกมาตลอด

ลู่หานอ้าปากรับ พร้อมให้ลิ้นของคนด้านบนรุกไล่ ลิ้นร้อนเกี่ยวกระวัดไม่มีใครยอมใคร จนเสื้อผ้าอาภรณ์ของลู่หานหายไปจนหมดตัว แม้กระนั้นร่างเล็กก็ยังไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด

เซฮุนไล่จูบลงมาเลื่อยๆ ไล่ตั้งแต่ลำคอสวย ไหปลาร้า แผ่นหน้าอกบาง จูบซับ ดูดดุนเม็ดกุหลาบจนมันตั้งชันสู้สายตา

“อื้อ........ซะ..เซ”

“ทนไม่ไหวใช่ไหม.....” เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิปเบาๆตามแรงอารมณ์ที่ปะทุ ลู่หานพยักหน้ารัวเร็ว เซฮุนยิ้มออกมาอย่างพึงอกพึงใจ เพราะตนก็ไม่ไหวแล้วเช่นกัน ถ้าไม่ใช่ลู่หาน เขาก็ไม่มีทางมีอารมณ์กับใครได้ อาจจะไม่มีใครรู้มาก่อนว่าถึงเขาจะเป็นแบบนี้ แต่เขาไม่เคยควงผู้หญิงขึ้นเตียงสักคน มากสุดก็จูบตอนอยู่ผับ หลังจากนั้นก็ไม่เคยเกิดอะไรขึ้นเลย เขาจะกลับมาที่ห้อง แล้วคนที่ทำเรื่องบนเตียงกับเขาก็จะเป็นลู่หาน เป็นคนตัวเล็กคนนี้ เขาไม่เคยเบื่อหน่าย เพราะเขารักลู่หาน และเขาก็อยากจะรักในแบบของเขาอย่างนี้ต่อไป

“อ๊ะ......” ลู่หานครางเสียงหวานเมื่อถูกเขี้ยวคมของฟันกัดเข้าที่ลำคอจนเกิดรอยแดง อีกไม่นานมันก็คงจะกลายเป็นช้ำสีม่วง

เซฮุนพยายามบดเบียดส่วนร่างของตนกับคนใต้ล่างเพื่อก่ออารมณ์ให้เกิดขึ้นอีก เสียงทุ้มครางออกมาแหบพร่าจนลู่หานแทบทนไม่ไหว

ทำไมนะ เขาควรจะกลัวเซฮุน ควรจะโกรธที่อีกคนทำร้ายร่างกาย แต่ทำไมตอนนี้เขากลับตอบสนองเซฮุนเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา นี่สินะที่เขาเรียกว่าโง่ซ้ำๆซากๆ แต่ถ้าเขาโง่ให้เซฮุนได้ทำแบบนี้กับเขา ทำให้เซฮุนอ่อนโยน พูดดีกับเขา เขาก็จะยอมโง่ เขาจะยอมเชื่อฟัง

“อื้อ...มะ...ไม่ไหวแล้ว..ซะเซฮุน....” ลู่หานช้อนตามองเซฮุนด้วยสายตาหวานล้ำ จนเซฮุนเองก็ทนไม่ไหว มือเรียวหนาถอดกางเกงของตัวเองอย่างรีบเร่ง ทั้งๆที่สายตาก็เอาแต่จดจ้องใบหน้าที่ทำให้เขาหลงแล้วหลงอีก หลงซ้ำๆ ถึงจะทำร้ายร่างกายมากแค่ไหน เขาก็ยังคงหลงลู่หานเหมือนเดิมไม่เคยผิดเพี้ยนจากอดีตจนถึงตอนนี้

“อ่าห์......” เซฮุนแหงนหน้าเมื่อดึงเอาส่วนแข็งขืนออกจากชั้นในตัวใหญ่ ร่างสูงชักขึ้นชักลงสองสามรอบ ก่อนจะใช้ต้นขาถ่างขาเรียวของคนใต้ร่างให้อ้าออกจากกัน เซฮุนพยายามเสียดสีส่วนนั้นของตนกับช่องทางด้านหลังเบาๆเพื่อให้ลู่หานทนไม่ไหว แต่เชื่อเถอะ คนที่ทนไม่ไหวคือเขาต่างหาก

และสิ่งที่ทำให้เซฮุนตาเบิกค้างคือ การที่มือเรียวของลู่หานเลื่อนลงมาครอบครองส่วนที่แข็งขืนพร้อมจะทำศึกสงครามของเขา แล้วจับยัดเข้าช่องทางของตนโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง หลังจากที่ยัดเข้าไปแล้ว ร่างเล็กก็เริ่มขยับเองเพราะทนไม่ไหว เซฮุนแทบจะหายใจไม่ออกเมื่อผนังอุ่นร้อนของลู่หานตอดรัดแท่งเนื้อของเขาจนมันเต้นตุบๆ

“อ่าห์!!!!!” ใบหน้าคมแหงนขึ้นฟ้า ซี้ดปากเพราะความอดจะทน ลู่หานร้ายเกินไป ร้ายกว่าที่เขาคิดเสียอีก

ลู่หานไม่รู้เลย ไม่รู้ตัวเลยว่าทำให้สัตว์ป่าอย่างเซฮุนกำเริบ

จากที่ลู่หานเหมือนจะคุมเกมก็เปลี่ยนเป็นเซฮุนที่ทนไม่ไหวแล้วกับสิ่งที่ร่างบางทำกับเขา เซฮุนจัดการถางขาของลู่หานให้กว้างกว่าเดิมก่อนจะตอกย้ำความเป็นเจ้าของลงไปหนักๆ เน้นๆจนโดนจุดกระสันของลู่หานจังๆ

“อ๊ะ...ฮ๊ะ...ซะ...เซ.....อ๊ะ.....” มือเรียวข้างหนึ่งกำผ้าปูจนมันยับยู่ยี่ ส่วนอีกข้างก็จิกเข้าไปตรงแขนแกร่งจนเลือดซึมด้วยแรงอารมณ์ ถามว่าเซฮุนเจ็บไหม เขาไม่เจ็บเท่าที่ลู่หานพยายามงับส่วนนั้นของเขาจนมันแน่นเสียแน่นแทบจะระเบิดตัวตาย

“ไม่....เจอกันแค่อาทิตย์เดียว..อ่าห์ นายทำฉันแทบคลั่งเลยไม่รู้หรอลู่หาน...ซี้ด....อื้มมมมมม”

“ซะ...เซ....ฮุน..อ๊ะ.ตรงนั้น อึ๊...อึ๊..อึ๊”

ลู่หานออกปากบอกก่อนที่สะโพกเล็กจะขยับสวนทางกับเอวสอบ จนเสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะที่ทำเอาทั้งคู่แทบบ้า

“อ๊ะ..อ๊ะ...อ๊ะ...ฮ๊ะ.......”

“อ่าห์......”

เซฮุนพยายามเร่งความเร็วเพราะตนเหมือนจะแตะขอบฝัน ลู่หานเองก็ไม่ยอมแพ้ มือเรียวยกขึ้นเกี่ยวเข้ากับลำคอแกร่งก่อนจะโน้มใบหน้าของคนด้านบนลงมารับจูบของตน ทั้งคู่จูบเร่าร้อน ส่วนล่างก็ยังกระแทกกระทั้นจนลู่หานหัวสั่นหัวคลอนตามแรงที่เซฮุนส่ง เซฮุนเปลี่ยนจากจูบปากเล็กของลู่หานเป็นซุกใบหน้าเข้ากับลำคอระหงส์ ส่งแรงทั้งหมดอัดใส่ไม่ยั้ง ถ้าเป็นเพราะอารมณ์โกรธเขาจะไม่ซุกซ้อนความอ่อนโยนปนไปกับแรงส่งนี้ แต่เพราะเขาอยากขอโทษลู่หาน อยากบอกว่าคิดถึง เขาถึงกระแทกรุนแรงแต่เอาความอ่อนโยนเข้าแทรกไปด้วย

“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ....อ้า!!!!!!”

“อ่าห์!!!!!” แปลกแต่จริงที่ทั้งคู่เสร็จสมอารมณ์หมายพร้อมกัน เซฮุนกระตุก รีดเค้นน้ำรักที่มันหยดย้อยตามช่องทางด้านหลังของลู่หานลงมา ลู่หานเองก็กระตุกสองสามครั้ง ก่อนที่จะเป็นฝ่ายถอดถอนส่วนนั้นของเราทั้งคู่ออก

กลับไปที่หน้าหลัก