NC HAPPINESS 18

NC HAPPINESS 18

“อื้มมม”

ผมครางออกมาเมื่อริมฝีปากของเซฮุนดูดเข้าที่ซอกคอ มันให้ความรู้สึกเสียววาบไปทั่วร่างกาย เชื่อว่ามันคงแดงไปหมดแล้ว

เซฮุนค่อยๆแกะกระดุมเสื้อผมออกทีละเม็ด ทั้งๆที่ริมฝีปากยังไม่ห่างจากหน้าอกผมเลย ผมรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ อย่างที่บอกไปว่าอารมณ์ผมตอนนี้คงสงบไม่ได้แล้ว

“ขอนะ...”

“มาถึงขนาดนี้แล้ว”

เซฮุนจูบเข้าที่ปากผมทันที ก่อนจะกัดเบาๆพอให้เกินอารมณ์ ปากเราทั้งคู่สอดประสานกันไม่ห่าง เสื้อผ้าเราทั้งคู่ก็ร่อยหรอลงทีละผืน จนตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว เซฮุนเองก็ไม่ต่างกัน เพราะจากการที่เนื้อตัวเราทั้งคู่สัมผัส ช่วงบนเซฮุนไม่เหลือเสื้อเลย กล้ามที่แน่นพอสมควรทำให้ผมร้อนทั้งๆที่อยู่ในน้ำ มือใหญ่ของเซฮุนก็ไม่ได้ว่างเว้น ถึงแขนแกร่งจะกอดผมอยู่ แต่มือปลาหมึกก็ยังบีบเค้นบั้นท้ายผมไม่วาง

เซฮุนจับผมพลิกหันหน้าเข้าหาขอบสระ ผมรู้สึกได้ถึงอะไรแข็งๆที่ดุนดันอยู่ด้านหลัง ก่อนที่มันจะเริ่มเสียดสีไปมา มันทั้งแข็งทั้งร้อนจนตัวผมเองก็ร้อนไปตามๆ ใบหน้าคมของเซฮุนแนบมาข้างหู และเกยคางไว้ที่ไหล่ผม ริมฝีปากของเซฮุนก็ยังทำหน้าที่โรมเลียได้ดี เพราะผมไม่รู้สึกเลยว่าแท่งเอ็นร้อนของเซฮุนเข้ามาที่ช่องทางด้านหลังของผมตอนไหน รู้ตัวอีกทีเป็นตอนที่เซฮุนเริ่มขยับ

“ฮ๊ะ.....อ๊ะ.....”

ช่องท้องผมเริ่มตีรวนคล้ายกับมีผีเสื้อมากมายบินวน ถามว่าเจ็บไหม มันก็เจ็บ แต่มันเสียวมากกว่า ผมยกแขนขึ้นเกาะเกี่ยวขอบสระ จิกเล็บลงไปจนรู้สึกว่าเล็บอาจจะเจ็บได้

“เสี่ยวลู่....อ่าห์..ซี้ด....”

เซฮุนเรียกชื่อผม ผมได้ยินชื่อที่ออกมาจากปากเซฮุน เชื่อหรือไม่ ผมมันหน้าไม่อายที่ ขยับสะโพกตนเองให้เข้ากับจังหวะที่เซฮุนชักจูง อารมณ์ตอนนี้มันไม่มีความว่าอายหลงเหลืออยู่ มันมีแค่คำว่าความสุข เขากำลังได้รับความสุขบนความรักที่เซฮุนมอบให้

“เซ...ซะ..เซฮุน...อ๊ะ...อ๊ะ.....”

เสียงครางผมดังระงมไปทั่วทั้งสระ เซฮุนบอกไม่ต้องอายเพราะตรงนี้ไม่มีใครเห็นได้ มันคือที่ส่วนตัว และนั่นมันทำให้ผมไม่คิดอะไรนอกจากปลดปล่อยตัวเองออกมาอย่างหน้าไม่อาย ผมครางลั่นเพราะสุขสม ผมครางลั่นเพราะความเสียว

จากที่ผมหันหน้าเข้าขอบสระ ก็เป็นผมเองที่พลิกตัวกลับมาทั้งๆที่ส่วนนั้นของเราสองคนยังขยับถี่เร็ว เซฮุนครางซี้ดเพราะตอนที่ผมขยับมันบีบรัดส่วนโคลนของอีกคนแรงมาก

“ซี้ด....”

ตอนนี้เราทั้งคู่หันหน้าเข้าหากัน ใบหน้าผมที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเงยขึ้นสบมองใบหน้าคมที่ไม่ต่างกัน เรามองกันครู่หนึ่งก่อนที่ผมจะยกแขนขึ้นคล้องคอแกร่ง ระดมจูบไปทั่วโครงหน้าอันสมบูรณ์แบบของเซฮุน  ร่างสูงๆของเซฮุนก็กระแทกกระทั้นเข้ามาไม่หยุดหย่อน แรงที่เซฮุนส่งเข้ามามันทั้งหนักทั้งหน่วงไปหมด สะโพกสอบกระแทกเน้นๆเป็นจังหวะที่ผมคุ้นชินไปแล้ว

“อ๊ะ..อ๊ะ...อ๊ะ....”

ผมรู้สึกได้ว่าเซฮุนเพิ่มความเร็วขึ้นมากกว่าเดิม ไม่ต้องสงสัยว่าทำไม เพราะเราทั้งคู่กำลังจะถึงฝั่งฝันไปพร้อมๆกัน

“เสี่ยวลู่.ซี้ด..อื้ม...อ่าห์....อ่าห์”

“อ๊ะ..อ๊ะ...อ๊ะ...เซ..ซะ..ซะ...เซฮุน..ฮ๊ะ...ฮ๊ะ...อึ๊....”

“ใกล้แล้ว...อ่าห์.....”

ผมจิกเล็บเข้าที่หลังแกร่งอย่างแรงเพื่อระบายความเสียวกระสั่น เซฮุนกระแทกเข้ามาถี่รัวชนิดที่ผมแทบหายใจไม่ทัน ในจังหวะที่ความเร็วมันอยู่สูงสุด ผมกลั้นหายใจ เชื่อว่าหน้าผมคงแดงมากแน่ๆ

“เซฮุน!!!!!อ๊า......!!!!”

“เสี่ยวลู่!!!”

และผมกับเซฮุนก็เสร็จสิ้นพร้อมๆกัน ตัวผมกระตุกเกรงเพราะส่วนอ่อนไหวของผมมันก็ปริ่มน้ำเยอะพอสมควร ส่วนของเซฮุน ผมรู้สึกได้ว่ามันเอ่อทะลักออกมามากกว่าผมเป็นสองเท่า เซฮุนยังไม่ถอนแท่งเนื้อร้อนออกจากส่วนด้านหลังของผมเลย อีกคนขยับเนิบนาบ จนผมต้องรีบเกาะแขนแกร่งเอาไว้

“ขึ้นไปต่อข้าบนได้ไหม....เริ่มหนาวแล้ว”

ผมร้องขออย่างออดอ้อน ไม่รู้ว่าสีหน้าของตนเองตอนพูดเป็นยังไง รู้แค่ว่าเซฮุนยิ้ม ก่อนจะยกตัวผกให้ขาผมเกี่ยวกระวัดเข้ากับเอวสอบ จากนั้นเซฮุนก็เคลื่อนย้ายร่างสูงๆของตนไปที่บันได ทั้งๆที่ส่วนนั้นของเรายังไม่หลุดออกจากกันด้วยซ้ำ.......

กลับไปหน้าบทความ

อย่าลืมคอมเม้นนะจ๊ะ

Intro แม่((Mother) HUNHAN

Intro

“อ๊ะ...ซะเซ....ฮุน..ฮึ๊..อ๊ะ..อ๊ะ.....”

“มะ...แม่ครับ..อ่าห์....” เสียงครางดังระงมไปทั่วทั้งมุมห้อง สองร่างกอดก่ายสอดประสานไม่มีใครยอมใคร ทั้งคู่ผลัดกันขึ้นลงอยู่อย่างนั้นมานานนับหกชั่วโมงได้ กายหนาพยายามบังคับเอวสอบของตนเพื่อที่จะกระเสือกกระสนเข้าออกให้แนบแน่น คุมจังหวะให้พร้อมเพียงกับคนใต้อาณัติ คนตัวเล็กด้านล่างก็ไม่แพ้กันร่างบางคล้องแขนไว้บนคอแกร่ง ขาทั้งสองก็จัดการเกี่ยวกระวัดเอวสอบไว้ให้แน่นหนาเช่นกัน

“เซ..อ๊ะ...ใกล้แล้ว...ใกล้..แล้ว เร็วอีก..อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ....” เสียงพูดกระท่อนกระแท่นไม่เป็นภาษาเมื่อคนด้านบนจัดให้ตามคำขอ

“แม่ครับ.....ผมอ่า..ซี๊ด.....อื้มมมมม..ไม่ไหว...” ร่างสูงเองก็เร่งความเร็วในแบบฉบับที่ถี่ยิบเพราะตนก็จะถึงฝั่งฝันเช่นเดียวกัน

ใบหน้าสวยจากที่เชิดหน้าขึ้นเพราะแรงอารมณ์ ก็เปลี่ยนมาจ้องใบหน้าคมที่ตอนนี้ก็จ้องมองตนอยู่เช่นเดียวกัน สายตาของทั้งคู่สอดประสานด้วยแรงปรารถนา ร่างกายที่เคลื่อนขึ้นลงตามแรงที่ส่งประสานกันรัวเร็ว ก่อนจะเป็นคนด้านล่างที่กระแทกปากเข้ากับร่างสูงด้านบนอย่างแรง กลิ่นคาวเลือดผสมปนเปไปกับแรงกามา ไม่มีความเจ็บใดๆทั้งสิ้น มีแค่ความสุขสมที่ผสานไปพร้อมๆกับรสรักอันร้อนแรง

“เซฮุน!!!!..อ๊า!!!!!!” เสียงหวานครางออกมาดังลั่นเมื่อเอวสอบกระเสือกย้ำเข้ามาครั้งสุดท้าย ใบหน้าสวยแดงก่ำเหมือนคนกลั้นหายใจในจังหวะสุดท้าย หน้าท้องแบนราบของคนตัวเล็กด้านล่างกระตุกเกรง น้ำขาวขุ่นที่ถูกฉีดอัดเข้าไปมากมายเกินกว่าจะกักเก็บไว้ที่ช่องทางรัก มันจึงเอ่อทะลักออกมา ร่างสูงขยับเอวเนิบนาบ กดเข้าไปช้าๆ แล้วถอดออก กดเข้าไปใหม่ ทำแบบนั้นย้ำๆซ้ำๆเพื่อรีดเค้นความปรารถนาออกจากกายให้หมด

“อื้ออออ..อื้มมมมม” ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม แม้ว่าช่องทางที่กำลังประสานจะยังไม่ถูกถอดถอน

“ไม่ไหวแล้วนะ..เซฮุน” เสียงหวานเอ่ยแผ่ว

“พอแค่นี้ก่อนก็ได้ แม่จะพักผ่อน” เอาจริงๆเซฮุนก็ไม่ได้อยากทำตามที่ตัวเองพูดสักเท่าไหร่ ก็เพราะดวงตาสวยทั้งสองข้างมันสะท้อนภาพเขาอยู่ในนั้นยังไง หรือแม้แต่ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเชื้อเชิญให้เขาอยากกระทำแบบเดิมซ้ำๆ จนไม่อยากหยุดเลยสักครั้ง

ร่างสูงด้านบนจำใจถอดถอนแก่นกายของตนออก ก่อนจะซอนไซที่ลำคอสวยที่บัดนี้ไม่มีสีขาวแต่งแต้มอยู่เลย แต่มีสีแดงร้อนแรงแต้มไว้แทน เชื่อเถอะ อีกไม่นานคงช้ำ

“ผมรักแม่นะครับ....แม่ลู่หาน...”

อย่าลืมกลับไปคอมเม้นกันด้วยน้า

ฉากดื่มด่ำน้ำอัมฤทธ์ เดียร์ออนวูล์ฟ 7

ฉากดื่มด่ำน้ำอัมฤทธิ์ เดียร์ออนวูล์ฟ 7

ดวงตาของหมาป่ามองลูกกวางด้วยความหื่นกระหาย ดวงตาของลูกกวางเองก็มองหมาป่าตอบอย่างละคนขอความเห็นใจ จากที่เคยพยศ มายามนี้ก็ให้อ่อนระทวยรวยแรงไปหมด ลู่หานรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างดุนดันอยู่บริเวณหว่างขาตน จึงให้ก้มลงไปมองก่อนจะพบว่า มีแท่งเอ็นร้อนแข็งที่พร้อมเต็มที่อยู่ตรงนั้น

เซฮุนมองใบหนาสวยที่แดงนิดจากความรู้สึกหลากหลาย ก่อนที่มือหน้าจะจับแท่งเอ็นแข็งร้อนของตนจ่อเข้าที่ช่องทางอันสวยงามของลูกกวางใต้อาณัติ

“อื้อ!!..อยะ..อย่า...” ลู่หานครางเมื่อส่วนหัวกำลังดุนดันเข้ามา ครั่นว่าเขาจะดิ้นปฏิเสธตอนนี้ก็ให้คิดถึงว่ามันจะยิ่งทรมาน แต่ถ้าเขาไม่ทำอันใดเลย ก็ให้ว่าเขาเสียเปรียบอยู่มากโข จะอย่างไรความได้เปรียบเสียเปรียบมันคงใช้ไม่ได้กับเขา เพราะตอนนี้เขามาเป็นเครื่องบรรณาการของรัชทายาทของเผ่าหมาป่า เขาคงหนีไปไหนไม่ได้ เขาก็เหมือนลูกไก่ในกำมือนี่แหละ

“อ่าห์....” ร่างสูงด้านบนครางออกมาอย่างสุขสมเมื่อแท่งเอ็นร้อนแข็งดันเข้าไปจนสุดลำ เซฮุนยกมือขึ้นเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าสวยที่เบือนหน้าหนีอย่างทันที มือหนาอีกข้างก็เริ่มแกะปมเชือกที่ตนได้มัดแขนเล็กบางไว้ก่อนหน้านี้ ส่วนเท้าเล็กนั้น เชือกขาดไปนานแล้ว

“อ๊ะ...อื๊อ...” ลู่หานเริ่มร้องครางเมื่อเซฮุนเริ่มขยับช้าๆ เอาจริงๆเขาละอายเป็นที่สุด ตรงนี้ไม่ใช่ห้องที่เขาเคยโดนรัชทายาทหมาป่ากระทำหยาบโลน แต่ที่นี่มันกลางแท่นพิธี นั่นก็คือกลางวงกลมที่มีต้นไม้ล้อมรอบ และนี่ยังอยู่ใต้แสงจันทร์สาดส่องลงมาอีกด้วย เขากลัวว่ามันจะมีใครแอบดูความน่าละอายพรรค์นี้

“อ่าห์..เจ้า....ข้า...เราสองเป็นหนึ่งเดียว” เซฮุนพูดกระท่อนกระแท่นเมื่อเอวสอบเริ่มเพิ่มแรงขึ้น ลู่หานเองก็ครางออกมาอย่างทันทีที่เอวของเซฮุนขยับรัวเร็ว

“อ๊ะ..อ๊ะ...อ๊ะ.....” มือเล็กดันหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามไว้ เพราะเซฮุนกระแทกเข้ามาแรงเกินควร

“ขะ..ข้า..เจ็บ..อ๊ะ.....” หลังจากที่เซฮุนได้ยินดังนั้น ร่างสูงก็ก็จับมือเล็กที่ดันหน้าท้องตนให้ขึ้นมาวางไว้ลาดไหล่กว้าง ตอนแรกลู่หานขืน แต่เมื่อสบมองใบหน้าคม กับสายตาน่ากลัวนั่น ลู่หานก็ต้องทำตามอย่างยากปฏิเสธ

เขารู้ว่าถ้าเขาพยศมันจะเกิดอันใดขึ้น เขาถึงต้องนิ่งเสีย เรื่องราวทุกอย่างที่รัชทายาทโอเซฮุนของเผ่าหมาป่ากระทำอยู่ตอนนี้ มันรุนแรง โหดร้าย เชื่อหรือไม่ว่าอีกไม่นานเขาคงหมดแรงไปแน่ๆ

“อ๊ะ..อ๊ะ..อึก” ลู่หานจุกไปหมดทั้งหน้าท้อง เพราะเซฮุนไม่อ่อนแรงเลยสักนิด

“อ่าห์......อื้มมมมม” ใบหน้าคมสบมองใบหน้างาม ก่อนจะก้มลงไปจูบซับที่ริมฝีปาก ลู่หานจะเบือนหน้าหนี แต่มือแข็งแรงกลับยึดหน้าเขาไว้ก่อน และเริ่มระเล็งจูบไปทั่วปาก ลิ้มที่ร้อนระอุกเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กที่พยายามยามหนี ส่วนบนรุนแรงมากเท่าไหร่ ส่วนล่างก็กระทั้นแรงมากเท่านั้น

“อึ๊..อึ๊..อึ๊...อ๊ะ...” ลำคอสวยเป็นสถานที่ต่อไปที่ริมฝีปากของรัชทายาทของเผ่าหมาป่าหมายตา ลำคอสวยที่เคยขาวอมชมพู บัดนี้แดงเถือกเป็นช้ำๆไปหมดทั่วอาณาบริเวณ

แขนแกร่งจัดการยกขาเรียวงามของแม่กวางใต้อาณัติขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกเข้าออกถี่เร็ว สิ่งที่เขาทำอยู่นี่คือพิธีกรรมที่จะกำเนิดรัชทายาทคนต่อไป แสงจันทร์ แท่งเอ็นร้อน คือปัจจัยที่จะทำให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เขาต้องการ

หลายคนอาจจะสงสัยว่าแล้วทำไมผู้คนที่เคยล้อมรอบอยู่ๆก็หายไป ทุกคนจะอันตะทานหายไปเมื่อบทสวดจบ สถานที่นี้จะถูกปิดตายโดยเร็วเมื่อบทสวดหยุด จะไม่มีใครมองเห็นว่าเราสองทำการใดกันอยู่ มีเพียงดวงจันทราเท่านั้นที่เป็นพยานให้เขา เราสองหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว และอีกไม่นานก็จะกำเนิดรัชทายาทเลือดผสม

“อื้ออออ....ขะ..ข้าไม่อาจทน!!”

“มันยังไม่ถึงเวลาที่เจ้าจะได้หยุด” เสียงที่เปล่งออกมาจากปากของรัชทายาทของเผ่าหมาป่าไม่ใช่คำสั่ง แต่มันก็คล้ายคำสั่ง โหดร้าย ป่าเถื่อนที่สุด

“อ๊ะ..ข้า...” ไม่ทันที่ลู่หานจะได้ทัดทานอันใดอีก ร่างทั้งร่างก็ถูกคนด้านบนจับพลิกกะทันหัน

“อึก....” ทั้งจุก ทั้งเจ็บ ทั้งความรู้สึกเสียววาบไปทั้งสรรพรางกาย มันทำให้ลู่หานที่ถูกกระทำเข่าอ่อน แล้วนอนราบหน้าแนบแผ่นหนังลงไป เซฮุนจัดการยกสะโพกมนขึ้นก่อนจะสวนแท่งเอ็นร้อนของตนเข้าถี่เร็ว โดยไม่สนว่าคนข้างใต้จะเป็นยังไง

“หยะ..หยุด..ก่อน ไม่..อ๊ะ..อ๊ะ..ได้หรือ” ลู่หานพยายามพูดออกมา รู้ว่าเซฮุนอาจะไม่ได้ยิน เพราะอีกคนหลงมัวเมากับกามาที่ประทุขึ้น

นี่พึ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วยาม เซฮุนอัดฉัดน้ำเข้าช่องทางสีสวยของลู่หานไปรอบสองรอบ และตอนนี้เหมือนคนใต้ร่างจะหมดแรง ลู่หานหายใจรวยรินอย่างนาสงสาร แว้บแรกที่เซฮุนมองใบหน้าชื้นเหงื่อที่แนบกับแผ่นหนังก็ให้เริ่มใจอ่อน แต่เมื่อตนคิดได้ว่า มันยังไม่ถึงเวลาที่เขาจะต้องหยุด สะโพกสอบที่ยังไม่ถอดถอนออกก็เริ่มขยับอีกครั้ง

ครานี้เซฮุนจับร่างไร้เรี่ยวแรงของลู่หานให้ขึ้นมานั่งที่ตักทั้งๆที่ส่วนนั้นของทั้งคู่ยังไม่หลุดออกจากกันเลยด้วยซ้ำ แขนเล็กของลูกกวางเกาะเกี่ยวลาดไหล่หนาอย่างอ่อนแรง ใบหน้าสวยก็ซบเข้าที่อกแกร่ง สติตอนนี้มันเหลือน้อยนิดนัก เขาไม่รู้ว่าถ้าเสร็จไปอีกรอบคราวนี้เขาจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

บทรักอันดิบเถื่อนต่อเนื่องตามความต้องการของรัชทายาทของเผ่าหมาป่า ที่ตอนนี้กลับกลายเป็นราชาเผ่าเต็มตัวแล้ว

แสงจันทร์ยังสาดส่อง ความร้อนเร้ายังคงทวีหา เอวสอบขยับรัวแรง ถ่วงแทงกายบางจนชั่วชีวา นวลนางอ่อนระทวยรวยหล้า พร้อมกำเนิดบุตราเลือดสองสี

กลับไปที่หน้าบทความ

https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1745944&chapter=8

ฉากดื่มด่ำน้ำอัมฤทธิ์ เดียร์ออนวูล์ฟ 5

ฉากดื่มด่ำน้ำอัมฤทธิ์ เดียร์ออนวูล์ฟ 5

           

เซฮุนรู้แล้วว่ารสชาติของคำว่าติดใจเป็นอย่างไร เพราะตอนนี้เขาเองก็จัดอยู่ในหมวดหมู่นั้นเช่นกัน ยิ่งชิมยิ่งติด ยิ่งชิมยิ่งหอมหวานปานน้ำผึ้งแรกเริ่ม ยิ่งชิมยิ่งไม่อยากแม้แต่จะห่างหาย แบบนี้แหละที่เขาเรียก หลงจนโงหัวไม่ขึ้น

แม้ว่าเขาจะพยายามดูดดุนบริเวรลำคอสวยปานใด ร่างของแม่กวางน้อยก็ยังมิอาจฟื้นคืนตื่นจากฝันหวาน อยากรู้นักว่าในฝันนั้นมีสิ่งใดถึงขนาดทำให้กวางงามล้ำอย่างลู่หานไม่สนใจเขา เป็นอย่างนี้ก็ดีไม่ใช่หรือ....

“อื้มมม...” เซฮุนครางออกมาเมื่อส่วนแข็งขืนของตนเริ่มมีปฏิกิริยาเด่นชัด เขาบอกแล้ว แค่เขามองใบหน้างามใต้ร่างนี้ เขาก็มีกามารมณ์ร่วม แม้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทำอันใด ก็เป็นเขาที่คิดชั่วช้าอยู่ฝ่ายเดียว แต่เอาเถอะ วันนี้แม่กวางนอนนิ่งๆเขาก็ยิ่งอดรนทนรอไม่ไหวอยู่แล้ว

เซฮุนจัดการดึงอาภรณ์ที่ห่มส่วนล่างของตนออก ก่อนที่มือใหญ่จะค่อยๆแกะปมผ้าร่มของกวางน้อยใต้ร่างเบาแสนเบา นี่เกิดมาเขาไม่เคยทำเยี่ยงนี้เลยสาบานได้ ที่เขาทำเพราะความที่เขาไม่อาจทนรอวันพรุ่งนี้ เชื่อหรือไม่ว่า ถ้าท่านพ่อไม่บอกว่า สามารถเชยชมดอกไม้ก่อนวันพิธีได้ เขาก็คงอดใจรออย่างทรมานจนถึงพรุ่งนี้ ทุกคนไม่อาจรู้เลยว่า เขานั้นทรมานปานจะขาดใจ กับการนับวันรอค่ำคืนพิธีกรรม

“เจ้าต้องมีลูกกับข้าให้ได้ ลู่หาน...” เซฮุนกระซิบเสียงกระเส่าที่ใบหูเล็ก ก่อนจะระเมียดลิ้มตั้งแต่กกหูลงมาเรื่อยๆ มือหนาก็ไม่ลืมที่จะชักส่วนแข็งขืนตัวเองขึ้นลงช้าๆ เพื่อเตรียมน้ำเข้มข้นไว้หล่อเลี้ยงช่องทางที่มันอาจจะหนีบแน่น เขากลายเป็นคนบ้ากาม เขารู้ และทุกคนก็ต้องรู้ด้วยว่าผู้ใดที่ทำให้เขาเป็นถึงขนาดนี้

เสียงลือเสียงเล่าอ้างมา ว่าเขาเป็นพวกรุนแรงกับหญิงสาว ยามนี้เขาก็อยากจะความจริงแท้ หญิงใดใคร่อยากได้เขา ก็คอยฝันเฟื่องจนน่าเวทนา แต่มีหรือว่าเขาจะสน สิ่งเดียวที่เขาสนคือการเป็นรัชทายาทที่เข็มแข็ง แข็งแรง และสุขุมที่สุด เรื่องทางกามาอย่าได้พูด ตั้งแต่เกิดจน ณ เวลานี้ เขาไม่เคยแตะต้องผ่านเรื่องเช่นนี้เลยสักครั้ง จนวันที่ราชา หรือท่านพ่อของเขาบอกให้ไปที่หมู่บ้านกวาง เพื่อไปจองจำเครื่องบรรณาการนั่นแหละ เขาถึงได้พบว่า มันถึงยามที่เขาต้องรู้จักกับคำว่ากามาที่แท้จริง เครื่องหน้างดงาม ถ้อยคำหวานล้ำ รวมเป็นคนๆเดียว คือลู่หาน ลู่หานคือกวางที่เขาติดอกติดใจเป็นอย่างยิ่ง

ใบหน้าคมจูบซับหน้าท้องแบนราบจนทำให้คนที่นอนอยู่ถึงกับกระตุก ลู่หานคงร้องไห้หนักเป็นแน่ เขาทำถึงขนาดนี้แต่ก็เหมือนจะไม่สะทกสะท้านอันใด เซฮุนเลื่อนใบหน้าลงมาเรื่อยๆ ลิ้นร้อนก็ไม่ลืมที่จะทำตามหน้าที่ของมัน

“อ่าห์....” เซฮุนครางออกมาเสียงกระเส่า เมื่อตนลิ้มรสมาจนถึงโคนขาเนียนขาว

            เซฮุนไม่รอช้าไปกว่านี้ ร่างสูงจัดการยกข้าทั้งสองข้างของคนใต้อาณัติขึ้นพาดแขนแกร่ง ก่อนที่มืออีกข้างจะทำหน้าที่ชักท่อนแข็งขืนของตนสองสามครั้ง จากนั้นก็นำมันมาจ่อที่ช่องแคบ เชื่อหรือไม่ นี่แค่การจ่อปลายเท่านั้น แต่เซฮุนแทบจะกระอักความกามตายเพราะคนใต้ร่างไม่ขัดขืน

จากที่จ่อส่วนหัว เซฮุนก็เริ่มดุนดันท่อนแข็งขื่นเข้าไปช้าๆ ตอนนี้เหมือนการกระทำของรัชทายาทของเผ่าหมาจะเริ่มรุนแรงมากกว่าการระเลียดจูบ มันถึงทำให้ใบหน้าสวยที่เคยหลับใหลเหยเกเพราะความเจ็บได้

“อ๊ะ...เกิดอันใดขึ้นกับข้า” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเดียงสา เซฮุนเห็นก็ให้ยิ้มออกมาก่อนจะคร่อมตัวลงไปจูบซับปากบางนั่นทันที ส่วนร่างก็ไม่ลืมที่จะพยายามดันท่อนแข็งขื่นตัวเองเข้าไป มันยากเพราะยามนี้ส่วนนั้นของลู่หานทั้งตอดรัด ทั้งบีบอัด จนเขาจะขาดใจสิ้น

“อื้มมมม ..ขะ..ข้าเจ็บ..”

“เดี๋ยวมันก็หาย....” เซฮุนพูดเหมือนปลอบประโลม

“จะ..เจ้า..อ๊ะ!!!!” ลู่หานตื่นขึ้นมาแทบจะทันทีก่อนจะร้องเสียงหลง เพราะคนที่ตนคิดว่าไม่อยู่กลับกำลังทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงอยู่กับกายเขาตอนนี้  “อ๊ะ...ขะ..ข้า..เจ็บ!!!” ลู่หานพยายามดิ้นสุดแรง เพื่อจะให้หนีพ้นออกจากพันธนาการของหมาป่าตัวนี้ แต่ลู่หานจะรู้สึกไหมว่า ยิ่งดิ้นมันยิ่งเข้าลึก

“มัน..ฮึก..เจ็บ!!! เจ้ามันบ้า!!! นี่มัน..อ๊ะ...ปะปล่อยข้า!!” ลู่หานเริ่มพูดจาไม่ได้ศัพท์ เพราะเมื่อส่วนแข็งขื่นของรัชทายาทโอเซฮุนเข้าไปได้จนมิดลำ ร่างสูงก็เริ่มขยับอย่างเนิบนาบ ถามว่าเขาสนใจคนพูดไหม เขาไม่ได้สนใจลู่หานเลย ตอนนี้เขาเหมือนหมาบ้าที่เห็นอาหารอันโอชะแล้วไม่อาจปล่อยอาหารจานนี้ได้ เขาไมอาจสนได้

“อ่าห์....ข้า....”

“เจ้ามัน!!!..ฮื่อออ...ปล่อย.ข้า..ข้า.อ๊ะ..เจ็บ”

“ตอนนี้เจ้า..อื้มมก็รู้ว่าข้าปล่อยเจ้าไม่ได้ เจ้าต้องโทษพ่อข้า ที่บอกความลับของเผ่าหมาป่าให้ข้าฟัง” เซฮุนเหมือนโจรใจดำอำมหิต ที่เห็นสาวน้อยแล้วลวงล่อให้ไปติดกับ จากนั้นก็กระทำป่าเถื่อนโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะรวดร้าวเพียงใด คำพูดโยนความผิดไม่สามารถเข้าหูคนทรมานแทบใจขาดอย่างลู่หานได้ ทำไมนะ ทำไมหมาป่าถึงโหดร้ายเพียงนี้

“ฮื่อ...ข้าเกลียด..อ๊ะ..เจ้า!!!” ลู่หานตะโกนแข่งกับเสียงครางของตนเอง เสียงครางที่มันหยาบโลน ทำไมเขาถึงเคยคิดนะว่าหมาป่าตัวนี้อาจจะดีกับเขาก็ได้ แค่เขาเคยคิด เพราะตอนนั้นรัชทายาทของเผ่าหมาป่าช่วยเขาจากหมาป่าอีกตน แต่ทำไมเหมือนเขาหนีเสือปะจระเข้หละ

“ข้าทนไม่ไหว....แค่ครั้งเดียว! ครั้งเดียวเท่านั้น!!” เซฮุนพยายามกระเสือกแก่นกายเข้าไป แม้ทางจะแน่นหนาบีบอัดเท่าไหร่ เขาก็ไม่อาจหยุดยั้งอารมณ์ได้

“เจ้า..ก็ไม่ต่างอะไรจากพวกนั้น!!”

“ข้าไม่สน!!” รัชทายาทเผ่าหมาป่าร้องขึ้นอย่างเอาแต่ใจ ใครจะว่าเขาเลวร้าย ชั่วช้าสามานยังไงก็ชั่ง แต่ยามนี้เป็นเขาหยุดไม่ได้อีกแล้ว!!

“ข้าเกลียดเจ้า!!”

“เจ้าเกลียดข้า เจ้าก็เป็นเมียข้าอยู่ดี!!” เซฮุนเหมือนหมาบ้าเข้าไปอีก เขาไม่อยากคิดเลยว่าลู่หานจะทำให้เขาเป็นได้ขนาดนี้ ลู่หานเป็นตัวกระตุ้นเรื่องกามาอันนี้เขาอยากบอกว่าจริง

ร่างสูงกระแทกกระทั้งรัวเร็ว ก่อนจะโน้มตัวลงไปกกกอดร่างใต้อาณัติ สะบั้นเอวไม่เคยหยุด เหงื่อกาฬไหลหยดย้อย กระทั้งเสียงร่ำไห้ปานขาดใจ ก็ไม่อาจหยุดอารมเร้ากามา......

กลับไปเม้นที่หน้าหลักเลยเน้อ